اولین نسخه آتش نشانی مدرن و قابل حمل به شکل امروزی توسط کاپیتان جورج ویلیام مانبی در سال 1819 اختراع شد که شامل یک مخزن مسی به ظرفیت 3 گالن (13٫6 لیتر) بود که پر از خاکستر کربنات پتاسیم و هوای فشرده بود.
در حدود سال1912 میلادی نیز مخترعی به نام پیرنه، یک کپسول آتش نشانی حاوی تتراکلریدکربن و یا CTC را ابداع کرد که در آن مایعات از یک مخزن از جنس برنج یا کروم با کمک یک پمپ دستی تحت فشار خارج می‌شدند و بر روی سطح آتش فرو می‌ریختند. گنجایش این پمپ ها معمولاً 1٫1 لیتری، 0٫6 لیتری و یا 9 لیتری بود. ماده CTC در اثر انجام واکنش های شیمیایی، شعله های آتش را خاموش می‌کرد. کاربرد این خاموش کننده برای آتش سوزی های مایع و الکتریکی مناسب بود و هم چنان تا 60 سال بعد نیز در وسایل نقلیه موتوری مورد استفاد قرار می‌گرفت. هم اکنون مشخص شده که بخار و فرآورده های ناشی از احتراق این ماده شیمیائی بسیار سمی است بنابراین استفاده از این خاموش کننده ها در فضاهای محدود کاهش یافته است.