در سال 1928، DuGas (که بعدها توسط شرکت ANSUL خریداری شد) یک کپسول دارای کارتریج مواد شیمیایی خشک به بازار عرضه کرد که بطور خاص از ماده بی کربنات سدیم برای انجام واکنش های شیمیائی منجر به مقاومت در برابر رطوبت و جریان های آزاد استفاده میکرد. در این دستگاه، اپراتور یک سوپاپ گرد را به سمت بالا پرتاب میکرد تا کارتریج را سوراخ کند و بر اهرم روی سوپاپ واقع در انتهای شیر فشار وارد میکرد تا مواد شیمیایی را تخلیه کند. این اولین عامل در دسترس برای آتش سوزی های روی داده در مقیاس بزرگ بود که از مایعات و یا گازهای فشرده ناشی شده بودند و تا حدود زیادی نیز تا سال های 1950 یعنی زمانی که واحدهای شیمیایی کوچک برای استفاده در منزل به بازار عرضه شدند، عمدتاً هم چنان به شکلی خاص باقی ماند.
مواد شیمیایی خشک ABC نیز در دهه 1950 در اروپا ظاهر شدند. بعدها و در اوایل دهه 60، موادی مانند Super-K اختراع شد و در ادامه نیز Purple-K توسط نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا در اواخر دهه 1960 توسعه یافت.
در دهه 1970میلادی، Halon 1211 از اروپا به ایالات متحده منتقل شد، جایی که از اواخر دهه 40 یا اوایل دهه 50 استفاده شده بود. Halon 1301 نیز توسط شرکت آمریکائی DuPont و ارتش ایالات متحده در سال 1954 توسعه داده شد. کپسول های مبتنی بر ماده شیمیائی هالون هنوز هم در حال استفاده هستند اما اروپا و استرالیا طبق پروتکل مونترال (سال1987) به دلیل اثرات زیان بار زیست محیطی که این نوع کپسول ها از خود در طبیعت برجای میگذارند، استفاده از آن را به شدت محدود کرده اند. محدودیت های شدیدتری نیز برای استفاده از آن در دیگر نقاط جهان مانند ایالات متحده آمریکا، خاورمیانه و آسیا به اجرا گذاشته شده است.
بنابراین در پایان میتوان گفت شکی نیست که کپسول های اطفاء حریق مسیری طولانی برای رسیدن به تکامل و توسعه پیمودهاند و بهترین خط دفاعی ما در برای مقاومت در برابر آتش سوزی هستند اما این نکته نیز بسیار مهم است که بدانید چگونه میتوان از یک کپسول آتش نشانی به شیوه درستی استفاده کرد و یا چگونه از آن حفاظت و نگهداری کرد.